SA AKING MGA KABATA

The general thought of this poem is to love, treasure, and use our very own language which is Filipino as this symbolizes relative freedom and identity to all of us. If we all wholeheartedly embrace and love our native language, our nation will remain to be in liberty. Furthermore, we also must work to propagate our language and make it richer for this is a gift bestowed by God to all of the Filipinos, just as he has blessed the other nations and lands with their native tounges.  Kapagka ang baya’y sadyang umiibig Sa langit salitang kaloob ng langit Sanlang kalayaan nasa ring masapi Katulad ng ibong nasa himpapawid Pagka’t ang salita’y isang kahatulan Sa bayan, sa nayo't mga kaharian At ang isang tao’y katulad, kabagay Ng alin mang likha noong kalayaan. Ang hindi magmahal sa kanyang salita Mahigit sa hayop at malansang isda Kaya ang marapat pagyamanin kusa Na tulad sa inang tunay na nagpala Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin, Sa Ingles, Kastila, at salitang anghel, Sapagkat ang Poong maalam tumingin Ang siyang naggagawad, nagbibigay sa atin. Ang salita nati’y tulad din sa iba Na may alfabeto at sariling letra, Na kaya nawala’y dinatnan ng sigwa Ang lunday sa lawa noong dakong una.